Nadszedł czas, kiedy temu co żeńskie, przywracana jest świętość. Nadszedł czas wielkiego uzdrowienia. Wiele pokoleń wstecz, nasze mamy, babcie i prababcie godziły się na wiele, chociaż wcale nie miały na to ochoty. Godziły się na nadużycia ze strony własnych mężów. Godziły się, bo musiały. Godziły się, bo nie miały wyboru. Godziły się, bo nie miały innego wyjścia. W ich życiu nie było miejsca na sprzeciw. Ich „NIE”, nie było uszanowane. Na ich „NIE” nawet nie było miejsca.

Męską seksualność jest silna, dominującą, domagająca się. Kobieca seksualność pełna jest delikatności. Kobiecość potrzebuje czasu, troski i uszanowania. W męskim świecie często brakuje czasu. W męskim świecie musi być mocno i szybko. Męskość to szczyt. Kobiecość to dolina. Święte spotkanie możliwe jest tylko w połowie drogi. Żaden szczyt nie może zaistnieć bez doliny obok niego, a żadna dolina nie może istnieć bez obecności szczytu. Kobiece ciało jest święte i jedynie, kiedy jako święte jest traktowane, może rozkwitać.

Tak, działa to w obie strony. Kiedy męskie ciało traktowane jest z oddaniem… Kiedy traktowane jest jak święte, przywrócona zostaje mu jego prawdziwa natura. Ale, aby to wszystko mogło się zadziać, wielkim rozumieniem otoczyć należy teraz to, co kobiece w kobiecie. Tak, teraz przyszedł czas właśnie na to.Kobieta jest pełna mocy i nie musi godzić się na to, na co nie ma ochoty. Może w zgodzie z sobą, głośno mówić „NIE”. „NIE”, które będzie usłyszane i zrozumiane. Kobieta może wsłuchać się w siebie i w swoje ciało. Może odpoczywać, kiedy czuje się zmęczona, może nie sprzątać, kiedy nie ma na to ochoty, może leżeć na plaży w słońcu, lub może skakać po kałużach. Być może, mogły to zrobić już nasze babcie. Być może, nie. Być może, możemy zrobić to dopiero my. Jeśli więc dzieje się w Twoim życiu cokolwiek, co budzi Twój sprzeciw, powiedz „NIE” z odwagą. Głośno. Dobitnie. Masz do tego prawo. Nie oddawaj go silniejszym.

Cała masa przeszłych nadużyć wynika z faktu, że nikt nam nie powiedział, że nasze ciało jest święte. Że nikt nie traktował naszego ciała, jako świętości. Że my same, nie czułyśmy, że nasze własne ciała są święte. Siostro, Twoje życie jest święte. Twoje ciało jest święte. Ty jesteś święta. Czy czujesz to w sobie?

Zapach Ziemi

Jak często zajmujesz się sprawami innych?

Telewizyjny serial zabiera Cię w głąb nie swojego życia. Wieczorny film wzbudza w Tobie emocje, których już dawno nie wzbudziła w Tobie codzienność. Gry komputerowe dają Ci szansę przeżyć niesamowitą przygodę. Posty nieznajomych na Facebooku sprawiają, że czujesz się częścią ich życia, zyskujesz nowych przyjaciół, którzy być może, nawet nie zdają sobie sprawy z Twojego istnienia.

Zamiast ruszyć rękoma i sprzątnąć w końcu łazienkę ruszasz tylko jednym palcem przeglądając filmiki na TikToku, które choć na chwilę, zajmą Twój czas wtedy, kiedy nie chce Ci się ruszyć z miejsca…

A gdyby cały ten czas wykorzystać, aby po prostu zająć się sobą? Aby wprowadzić do swojego życia zmianę? Aby zadbać nieco lepiej o siebie? Jak wiele myśli w Twojej głowie zajmują inni ludzie? Zamartwianie się o rodzinę i dzieci jest przecież częścią Twojego kochania ich. Rozpamietywanie siebie z przeszłości to przecież ważne wspomnienia, które ukształtowały Ciebie. Wyobrażanie sobie siebie w przyszłości, to ważne zajęcie, które wyznacza Twoją dalszą drogę. A może to jednak bzdury?

Nie ma Cię nigdzie poza TERAZ. Nie ma innego Ciebie. Przeszłość jest martwa. Jutro samo zadba o swoje sprawy.Jak czesto rozmawiasz z bliskimi na temat tego, co tak naprawdę się w Tobie dzieje? Na jakiej głębi odbywają się Wasze rozmowy? Czy jest w nich otwartość na Ciebie? Czy jest w Tobie otwartość na ich odmienność? Czy potraficie spojrzeć sobie w oczy mówiąc słowa ważne?Jaka tam u Ciebie dzisiaj pogoda? A co u mamy Kaśki? A co u taty Wojtka? Rozmowy o koleżankach z pracy i sąsiadach to normalna praktyka. Wszyscy tak robią. Ploteczki o gwiazdach są tak bardzo inspirujące…

A gdyby tak spędzić ten czas w ciszy? W byciu? Na obserwacji swojego własnego umysłu? Na odczuwaniu siebie? Na przebywaniu w przestrzeni spokoju? Na obserwacji tego, co się wydarza? Na trzymaniu siebie wzajemnie za ręce?

Zapach Ziemi

Idę poboczem drogi. Moje stopy brodzą w niewysokiej trawie. Idę boso. Czuję poranną rosę. Idę powoli. Jestem w dziewiątym miesiącu ciąży. Zaraz rodzę. Inni ludzie biegną. Biegną obok mnie. I ja wiem, że powinnam się spieszyć. Próbuje więc biec razem z nimi. Mój brzuch jest jednak tak duży i ciężki, że nie jestem w stanie za nimi nadążyć. Może jednak uda mi się dotrzeć na czas.

Jestem. Zebraliśmy się wszyscy w jaskini. Szykuje się wielki festiwal. Wielkie święto. Ktoś wiesza ozdoby i girlandy, a podłoga wyłożona jest dywanami i poduszkami. Ludzie siedzą w Kręgu. To moje plemie. Siedzę wewnątrz Kręgu i czuje jak dziecko porusza się w moim brzuchu. Wręcz tańczy. Jego ruchy widoczne są przez skórę. Oto paluszki dłoni. Oto kolanko. Oto bioderko. Pozwalam niektórym osobom, aby dotknęły brzucha. Jest to przedziwne uczucie. Takie prawdziwe. Naprawdę czuję to dziecko w sobie. Dziecko. Nowe życie.

Zaraz będę rodzić. To już ostatni moment. Zaczyna się. Trwa to tylko kilka chwil. Nie boli. Jest radosne i przyjemne. Nadal stoję pośrodku Kręgu, zagarniam tylko kilka poduszek i proszę, aby w razie czego, ktoś złapał dziecko, aby nie upadlo na ziemię. Ktoś mówi, abym się nie martwiła, że złapię je sama bez problemu. I tak też się dzieje. Wyłaniają się ze mnie najpierw dwie, dzieciece nogi. Rozsądek podpowiada mi, że to nie jest najlepsze ułożenie, ale łapie te nóżki, jakoś manewruje małym ciałkiem, obracam je i wyskakuje ze mnie całe niemowle. Od razu podnoszę je do góry i przytulam do piersi.

To magiczny moment. Oddycham. Czuję. Przytulam. Jest. Jego małe usteczka chcąc ssać. Przykładam je więc do piersi.Tak. Urodziłam tak jak chciałam.

Jestem daleko od domu. Widzę budynek na horyzoncie. Oddziela mnie od niego całe miasto. Będę szła bardzo długo. Nie mam dużo czasu, bo przecież czeka na mnie Jasiek. Wzbijam się wiec do góry i płynę. Płynę w niebie. Jestem coraz bliżej domu. W jednym oknie stoi moja mama. Tata stoi w drugim i macha do mnie. Macham i ja. Tata przesuwa się, robi mi miejsce, a ja wpływam do mieszkania na czwartym piętrze przez okno.

Jan śpi w pokoju.

Sny bywają bardzo terapeutyczne.

Zapach Ziemi

Kiedy odczuwasz zmęczenie, w porządku. Nie ma w nim niczego złego. Możesz być zmęczona i jest to zupełnie normalne. Możesz być zmęczona pracą, dziećmi, lub zmęczona ze względu na całkoształt. Nie musisz biec na bieżni swojego życia 24 godziny na dobę na najwyższych obrotach. Nie musisz. Po prostu poczuj, kiedy przychodzi do Ciebie zmęczenie. I odłoż wtedy wszystkie sprawy na półkę. Nie zwlekaj. Nic się nie zawali. Wszystko da sobie radę. Kiedy działać będziesz z poczucia niemocy efekty wcale nie będą dobre. Ty będziesz robiła się coraz bardziej rozdrażniona, a efekty Twojej pracy będą marne. A to coś wypadnie Ci z ręki, a to się pomylisz, a to coś przeoczysz. A to o coś się pokłócimy. Odpuść.

Naucz się odpoczywać wtedy, kiedy Twoje ciało i umysł tego potrzebują. Lubię Ciebie bardziej, gdy jesteś uśmiechnięta i pełną energii. Zrób nam tą przysługę i idź się połóż na 15 minut.

Leż, kochana. Odpoczywaj. A ja zdradzę Ci Tajemnicę. Kiedy tak leżysz i pozornie nic nie robisz, cała Twoja energetyka wraca do normy, cała Twoja wibracja przywracana jest do stanu harmonii. Wtedy zachodzą największe zmiany we Wszechświecie. Wszystkie Twoje ścieżki prostują się, kłody pod nogami znikają, zadziewają się pomyślne zbiegi okoliczności, które później staną się Twoim udziałem, ludzie podejmują korzystne dla Ciebie decyzje i jeszcze wiele, wiele innych. Daj więc sobie czas na odpoczynek, dając w ten sposób czas na pracę dla Istnienia.

Zapach Ziemi